Έξω από το χωριό διατηρούνταν έως πρόσφατα το κονάκι του Μπέη. Γύρω ήταν στημένες οι πλίνθινες καλύβες των κολύγων που είχε στη δούλεψη του. Μέχρι το 1920 το Λοζάνοβο, όπως ονομαζόταν το Παλαίφυτο, είχε 202 κατοίκους, κυρίως βοσκούς και υπαγόταν στην κοινότητα Καδίνοβου. Το 1922 ήρθαν στην περιοχή Μικρασιάτες πρόσφυγες από τα Κύδεια της Προύσας.
Παλαίφυτο. Η Εκκλησία του Ιωάννου Προδρόμου
Η παράδοση θέλει τους κατοίκους των Κυδείων και των υπόλοιπων οκτώ χωριών που βρίσκονταν δίπλα από τη λίμνη, να κατάγονται από αιχμάλωτες οικογένειες της Μάνης. Η είδηση που λάβανε το 1922 για τον ερχομό των Τούρκων, τους οδήγησε νοτιοδυτικά, προς τα λιμάνια της Σμύρνης. Όμως, στο δρόμο συνάντησαν μια γυναίκα πάνω σε άλογο, που τους απέτρεψε να συνεχίσουν και έτσι, κινήθηκαν προς την Πάνορμο. Κάποιοι είπαν ότι ήταν η κόρη του Πασά της περιοχής, άλλοι ότι ήταν η Παναγία που τους έσωσε από τη σφαγή.
Η ανταλλαγή των πληθυσμών Ελλάδας-Τουρκίας το 1924, οδήγησε στο Παλαίφυτο και τους κατοίκους του Πετροχωρίου από την περιοχή Τσατάλτζα Ανατολικής Θράκης. Αρχικά, η συμβίωση ήταν δύσκολη. Όμως, ο κοινός σκοπός για επιβίωση παραμέρισαν κάθε διαφορά και η αφοσίωση όλων των κατοίκων στην καλλιέργεια της εύφορης γης, έδωσε ώθηση στην ανάπτυξη του χωριού.
