Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς χτίστηκε το χωριό και ποια ήταν η ελληνική του ονομασία. Οι Τούρκοι το αποκαλούσαν "Ντορτ-Αρμούτ", δηλαδή "Τέσσερις Αχλαδιές", πιθανώς λόγω της ύπαρξης των αντίστοιχων δέντρων. Η παλιά θέση ήταν επί της Εγνατίας Οδού, στην περιοχή "βουδολίβαδο". Εκεί βρισκόταν το περίφημο χάνι του Καστοριανού Χατζή, την τελευταία οργανωμένη στάση του ταξιδιώτη πριν την άφιξη στην Έδεσσα ή την είσοδο στην πεδιάδα της Καρατζόβας. Μέχρι το 1954 σώζονταν λείψανα της τοιχοδομής. Μετά τη νέα διανομή κλήρων το χάνι καταστράφηκε ολοσχερώς. Στη σημερινή θέση της Εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου βρισκόταν το κονάκι του Αρβανίτη Μπέη, γύρω από το οποίο οικοδομήθηκε το χωριό από κατοίκους των γειτονικών οικισμών. Λόγω της εξουσίας του μπέη, η οποία υπερείχε μέχρι και της τουρκικής αστυνομίας, στο χωριό έβρισκαν άσυλο κυνηγημένοι Χριστιανοί. Η κατάσταση άλλαξε όταν ο Μπέης άρχισε να προσφέρει προστασία και στους κλέφτες της περιοχής, οι οποίοι δούλευαν στο τσιλίκι του.
Άγιος Γεώργιος Οι Τούρκοι το αποκαλούσαν "Ντορτ Αρμούτ", δηλαδή Τέσσερις Αχλαδιές, πιθανώς λόγω της ύπαρξης τεσσάρων πανύψηλων δέντρων που υπήρχαν στο χωριό.
Μαρτυρίες των γερόντων του χωριού αναφέρουν την ύπαρξη τριών λόφων ύψους 3 μέτρων και απόστασης 200 μέτρων ο ένας από τον άλλον. Σύμφωνα με την τοπική παράδοση ήταν τμήμα του τοπικού συστήματος φρυκτωρίας για τη μετάδοση πληροφορίας μέσω φωτιάς. Σε απόσταση 200 μέτρων από το χωριό βρισκόταν η Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, περιτριγυρισμένη από πανύψηλα δέντρα. Κατά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο Οθωμανοί αξιωματικοί γειτονικών πόλεων, στην πορεία τους προς την Αδριανούπολη, φιλοξενήθηκαν στο χωριό. Αυτή η ομάδα κατέστρεψε το 1877 την εκκλησία. Γενάρχης του χωριού θεωρείται ο Παπαντωνίου από τη Νότια Αλμωπία, ο οποίος για να αποφύγει τον εξισλαμισμό κατέφυγε στο Βαλτολίβαδο μαζί με άλλους χριστιανούς από την Αριδαία και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στον Άγιο Γεώργιο.
