Σε ολόκληρο το Νομό Πέλλας απαντώνται 4 ζώνες βλάστησης. Μία από αυτές είναι η παραμεσογειακή ζώνη βλάστησης (Quercetalia pubescentis) που είναι και η επικρατέστερη. Η παραμεσογειακή ζώνη βλάστησης αποτελεί μια μεταβατική ζώνη που φυσιογνωμικά μοιάζει με τη μεσογειακή, αλλά διαφέρει από αυτή τόσο οικολογικά όσο και χλωριδικά. Διακρίνεται σε δύο υποζώνες, α) την Quercion confertae και β) την Ostryo carpinion, η οποία περιλαμβάνει τους αυξητικούς χώρους Carpinetum orientalis και Coccifero carpinetum.
Ο Δήμος Πέλλας εντάσσεται σε αυτή την τελευταία ζώνη, τον αυξητικό χώρο Coccifero carpinetum. Χαρακτηριστική είναι η θαμνώδης μορφή της δενδρώδους βλάστησης και βασικό είδος το Quercus coccifera (πουρνάρι ή πρίνος). Ευνοείται ιδιαίτερα η καλλιέργεια σιτηρών, καπνού, βαμβακιού και αραβόσιτου. Στο χώρο αυτό -πεδινές εκτάσεις- είναι εμφανή τα αποτελέσματα των ανθρωπογενών επιδράσεων.
Μεταξύ αυτών ο υγρότοπος του Λουδία, όπως προαναφέρθηκε, είναι σημαντικός διότι διατηρεί ακόμα υψηλή βιολογική ποικιλία. Απαντώνται διάφορα είδη χλωρίδας. Η περιοχή είναι πλούσια σε λευκοκαλλιέργειες, βλάστηση αλοφυτική - ημιαλοφυτική, καθώς και σε παρουσία υγρών λειμώνων, καλάμων και θαμνωδών. Κυριαρχούν τα υδρόβια μακρόφυτα, τα οποία ανάλογα με τις ειδικές προσαρμογές στην υδρόβια διαβίωση διακρίνονται σε υφυδατικά, εφυδατικά, υπερυδατικά και πλευστόφυτα. Στα στάσιμα γλυκά νερά και σε νερά με πολύ βραδεία ροή έως 2 μ. βάθος φυτρώνουν τα νούφαρα με κίτρινα (Nuphar lutea) ή λευκά (Nyrnphaea alba), ενώ στην επιφάνεια του νερού συναντούνται μικροσκοπικά υδρόφυτα που επιπλέουν ελεύθερα μαζί με τις ρίζες τους, όπως η φακή του νερού (Lemna minor). Σε έδαφος κορεσμένο με νερό και συχνά σε σχηματισμούς πυκνών συστάδων φύεται το αγριοκάλαμο (Phragmites australis) που ανήκει στα λεγόμενα υπερυδατικά μακρόφυτα. Η φυτική ποικιλομορφία προσφέρει τροφή και καταφύγιο σε μεγάλο αριθμό ειδών της πανίδας. Έχουν καταγραφεί 101 είδη ορνιθοπανίδας από τα οποία τα 44 είναι προστατευόμενα. Στην περιοχή συναντώνται κυρίως πέρδικες, περιοτεροειδή όπως τρυγόνια, καθώς και πάπιες, χήνες, μαυρόκοτες και σπανιότερα κύκνους. Επιπλέον, βρίσκουν καταφύγιο λαγοί, είδη των οικογενειών Canidae όπως λύκοι και Felicidae όπως κουνάβια. Σε όλο το μήκος του ο Λουδίας φιλοξενεί μικρές ποσότητες ψαριών.
Στην περιοχή του Δήμου Πέλλας συναντάμε τρεις διακριτές περιοχές και δασών, το περιαστικό Δάσος Ελευθεροχωρίου, το Δημόσιο Δάσος Κύρρου (έκτασης 60 χιλιάδων περίπου στρεμμάτων) και το μικρό άλσος Αγροσυκιάς. Τα δάση αυτά βρίσκονται υπό την διαχείριση της διεύθυνσης Δασών της περιφερειακής ενότητας Πέλλας. Επίσης, στις υπώρειες του όρους Πάϊκου στην δυτική πλευρά του Δήμου, και στη περιοχή των οικισμών Αραβησσού, Λάκκας, Δροσερού και Μυλοτόπου, αναπτύσσονται θαμνότοποι από Πουρνάρι και Παλιούρι περιοχή που ουσιαστικά βρίσκεται εκτός διαχείρισης.
Στο Δάσος Ελευθεροχωρίου η βλάστηση που υπάρχει στα ψηλότερα είναι η Τραχεία Πεύκη (Pinus Brutia) και στα χαμηλότερα η Μαύρη Πεύκη (Pinus Nigra). Εκτός από τη βλάστηση των κωνοφόρων που προέρχεται από αναδασώσεις υπάρχει και η βλάστηση πλατύφυλλων. Τα είδη που κυριαρχούν είναι: Πλατύφυλλη Δρυς (Quercus conferta) με προσμίξεις, Ευθύφλοιος Δρυς (Quercus cerris), Χνοώδης Δρυς (Quercus pubescens), Γαύρος (Carpinus orientalis και betulus), Φράξος (Fraxinus ornus), Καστανιά (Castanea sativa). Συναντούνται, επίσης, θαμνώδη είδη όπως Κρανιά (Cornus σιεε), Πουρνάρι (Quercus coccifera) και Παλιούρι (Paliurus spina - cristi Mill). Τα κυριότερα είδη της πανίδας που ζουν στο Δάσος Ελευθεροχωρίου είναι Λαγός (Lepus europeus) και Αλεπού (Vulpes vulpes).Τα πτηνά που συναντούνται είναι Πέρδικα (Alectoris chucar), Φασιανός (Phasianus colhicus), Φάσσες (Columba Palumbus) και Τρυγόνια (Streptopelia turtur).
Το Δημόσιο Δάσος Κύρρου αποτελείται κυρίως από οξιά, δρυς και καστανιές. Εντός του Δάσους βρίσκεται το μόνιμο καταφύγιο άγριας ζωής Κρώμνης (βλ. προστατευόμενες περιοχές) το οποίο συνορεύει με ένα μικρότερο προσωρινό καταφύγιο 5ετούς διαχείρισης. Η έκταση του Δάσους περιλαμβάνεται εντός των ορίων της περιοχής SPA και SCI.
Το μικρό άλσος Αγροσυκιάς προήλθε από τεχνητή φυτεία τραχείας Πεύκης τη δεκαετία του 1970. Πρόκειται για ένα πυκνοφυτεμένο άλσος το οποίο δεν έχει εφαρμοστεί κάποια διαχειριστική πρακτική την τελευταία 15ετία.
