Ο οικισμός των Γαλατάδων είναι ένας από τους παλαιότερους της περιοχής, όπως βεβαιώνεται από την Εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, η οποία πιθανότατα ικοδομήθηκε προ του 19ου αιώνα. Οι Γαλατάδες οικοδομήθηκαν σε υψόμετρο ώστε να προστατεύονται από τις πλημμύρες του Βάλτου. Έτσι, όταν το 1979 πλημμύρισε η περιοχή από το νερό του ποταμού Μογλενίτσα, οι Γαλατάδες έδειχναν σαν νησί σε λίμνη.
Η εκκλησιά στους Γαλατάδες
Η παλιά ονομασία των Γαλατάδων ήταν Καδίνοβο. Το όνομα οφείλεται σε έναν Οθωμανό καδή (δικαστής), ο οποίος κατοικούσε στο χωριό. Το Καδίνοβο αναγνωρίστηκε ως κοινότητα στις 28-6-1918 με έδρα την Καρυώτισσα και περιελάμβανε τους οικισμούς Μπαρίνοβο (Λιπαρό), Πρίσνα (Κρύα Βρύση), Πλούγκαρ (δεν υπάρχει σήμερα), Καρυώτισσα και Λοζάνοβο (Παλαίφυτο). Σύμφωνα με την απογραφή του 1920 το Καδίνοβο είχε 390 κατοίκους, οι οποίοι ασχολούνταν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.
Σημαντική ήταν η συμβολή τους στη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα, κατά τον οποίο οι χωριανοί Μακεδονομάχοι των οικογενειών Στογιαννίδη και Χαρισιάδη συγκεντρώνονταν στο σπίτι του Νασιρίδη και υπό την ηγεσία του οπλαρχηγού Γκόνου Γιώτα, οργάνωναν τη δράση τους κατά των Βουλγάρων. Ο πατέρας του οπλαρχηγού Γκόνου Γιώτα, καταγόταν από τους Γαλατάδες και ο ίδιος είχε καλύβα-ορμητήριο στο Βάλτο, στη θέση Πρίσνα. Κατά την απελευθέρωση του χωριού στις 18-10-1912 οι Οθωμανοί σκότωσαν δύο έφιππους Έλληνες στρατιώτες. Οι κάτοικοι τους έθαψαν με ευλάβεια και αφιέρωσαν ηρώο στη μνήμη τους.Το 1924 εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από το χωριό Εξαμήλι της χερσονήσου της Καλλιπόλεως. Η μετονομασία σε Γαλατάδες οφείλεται στη σημαντική παραγωγή γάλατος, καθώς και στον κάμπο που προσφερόταν ως βοσκοτόπι 9.000 βοοειδών και ακόμη περισσότερων αιγοπροβάτων. Οι Γαλατάδες αναγνωρίστηκαν ως αυτόνομη κοινότητα στις 25-8-1933. Στην απογραφή του 1928 ο πληθυσμός άγγιζε τους 846 κατοίκους, το 1940 τους 1286 κατοίκους, το 1961 τους 1684 και το 1991 τους 2039. Σήμερα, ο πληθυσμός τους είναι 2300 κατοίκους.
Στους Γαλατάδες λειτουργούσε σχολείο από τα τέλη του 19ου αιώνα με πρώτο δάσκαλο, όπως αναφέρουν οι κάτοικοι, το Χρήστο Δούμη, ενώ από πολύ νωρίς λειτούργησε ιατρείο με ιατρό τον Τσέλιο από τη Θεσσαλονίκη. Μετά την αποξήρανση της λίμνης Γιαννιτσών, οι κάτοικοι του οικισμού Πλούγκαρ εγκατέλειψαν το χωριό και εγκαταστάθηκαν στους Γαλατάδες και την Κρύα Βρύση.
Η ιστορία των Γαλατάδων άλλαξε ριζικά τα τελευταία 35 χρόνια. Η εισαγωγή της καλλιέργειας του σπαραγγιού από τον Φ. Γκράτσιο το 1970 αποτελεί ορόσημο στην εξέλιξη του χωριού. Η επιτυχής καλλιέργεια και η ανώτερη ποιότητα παραγωγής σπαραγγιού, μετέτρεψαν τους Γαλατάδες σε κέντρο παραγωγής και εμπορίας του ελληνικού σπαραγγιού και πρωτοπόρο στην εξαγωγή του σε χώρες της Ευρώπης.
