Κρώμνη Παραδοσιακός Οικισμός.
Ο δασικός δρόμος του βουνού Πάικου οδηγεί τον επισκέπτη στον ορεινό οικισμό της Κρώμνης. Σκαρφαλωμένος στα 580 μέτρα διατηρεί ακόμα τα σημάδια της ιστορίας στα ακατοίκητα λίθινα σπίτια. Η Κρώμνη παρά τη γεωγραφική απομόνωση, ευημερούσε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Οι κάτοικοι, κυρίως ξυλοκόποι και κτηνοτρόφοι επιβίωσαν με αυτάρκεια ακόμη και σε δύσκολες εποχές. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής υπήρξε το καταφύγιο των ανταρτών και των συνταγμάτων του ΕΛΑΣ. Ο γερμανικός στρατός δεν την προσέγγισε. Η δύσβατη θέση τον απέτρεψε. Αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ο ίδιος λόγος όρισε και την εγκατάλειψη της. Οι κάτοικοι μετεγκαταστάθηκαν στο χωριό Νέος Μυλότοπος.
Τα πέτρινα σπίτια της Κρώμνης, το παλιό δημοτικό σχολείο, η εκκλησία του Αγίου Νικολάου (1858), η βρύση με το τρεχούμενο νερό, οι πηγές, οι σπηλιές του δάσους γίνονται οι εικόνες μιας ζωής που σταμάτησε στο χρόνο. Ο καθαρόαιμος, μη εξωραϊσμένος χαρακτήρας της Κρώμνης γίνεται το αυθεντικό ταξίδι του επισκέπτη στα προπολεμικά χρόνια.
