Ανηφορίζοντας από το χωριό προς τις παρυφές του βουνού, συναντάει κανείς μια πνευματική όαση. Την γυναικεία Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Υπήρχε χριστιανική κοινότητα η οποία ήταν αντρική μονή με 100 μοναχούς και μεγάλη περιουσία, όπως γη, 300 πρόβατα, 1000 γίδια και 100 αγελάδες. Όλα αυτά όμως έως την περίοδο εγκατάλειψης της, πριν από 200-250 χρόνια. Η Μονή είχε και πολλούς υπηρέτες.

Το 1979 αρχίζει νέα περίοδος της μονής. Πλήρως εγκαταλελειμμένη και κατεστραμμένη, όπου πολλές εικόνες κλάπηκαν τη δεκαετία του '70, άρχισε σιγά - σιγά να επανέρχεται με την βοήθεια των χωρικών και κατοίκων της περιοχής.

Η εικόνα της Παναγίας ευτυχώς δεν πειράχθηκε διότι οι κάτοικοι αν και την μετέφεραν  στον Ναό του χωριού, αυτή επέστρεφε μόνη της, οπότε πείστηκαν οι χωρικοί ότι η Παναγία έχει τον τρόπο να αυτοπροστατεύεται.

Το μοναστήρι γιορτάζει τον Δεκαπεντάυγουστο, όπου για 15 μέρες πλήθος κόσμου απ'ολη την Ελλάδα και το εξωτερικό συρρέουν εδώ για να προσκυνήσουν, να εκκλησιαστούν και να γονατίσουν την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας.

Στη μονή σώζονται και φυλάσσονται λείψανα Αγίων που μεταφέρθηκαν από ευλαβείς πρόσφυγες απ΄τις «χαμένες» πατρίδες.

Στον περίβολο του ναού υπάρχουν σκαλιστές μορφές σε βράχια του τοπικού καλλιτέχνη Μηνασίδη από το Τριφύλλι.

Η Γερόντισσα έχοντας πάρει τη απόφαση να μείνει εδώ, επιδόθηκε σε μια υπεράνθρωπη προσπάθεια, ώστε να τεθεί σε λειτουργία η Ιερά Μονή.

Σήμερα το μοναστήρι είναι ανοικτό στο κοινό και η Γερόντισσα και Ηγουμένη Μαρία μπορεί να αναλάβει τη ξενάγηση σας στους περιποιημένους χώρους, τους οποίους επιμελείται η ίδια, στον καθολικό του μοναστηριού καθώς και στα παρεκκλήσια. Στην προσωπική συνομιλία και επαφή μαζί της μας εξέφρασε το παράπονο της, ότι δεν έχει βοήθεια από πουθενά.

Η εκκλησία των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Πέλλας βρίσκεται στη βορειανατολική άκρη του χωριού. Πρόκειται για μία τρίκλιτη βασιλική που χρονολογείται στα μέσα του 19ου αιώνα.

Αποτελούν το παλιότερο τούρκικο μνημείο των Γιαννιτσών. Χρονολογούνται στα τέλη του 14ου αιώνα.

Πρόκειται για ένα σχεδόν τετράγωνο σε κάτοψη κτίσμα καλυμμένο με τρούλο, ο οποίος εδράζεται σε οκταγωνικό τύμπανο.

Επρόκειτο για ένα μονόχωρο κτίριο, το οποίο έφερε παράθυρο στην κάθε πλευρά του και καλυπτόταν με μολυβδοσκέπαστο θόλο κάτω από τον οποίο βρισκόταν η μαρμάρινη σαρκοφάγος του Γαζή Εβρενός.

Πρόκειται για ένα διώροφο, νεοκλασικής μορφολογίας κτήριο με διαστάσεις 15,20Χ12,30μ.

Πρόκειται για ένα πύργο τετράγωνης κάτοψης διαστάσεων 6Χ6 μέτρων που το ύψος του ξεπερνά τα 20 μέτρα.

Προς τιμή και ανάμνηση της ιστορικής μάχης, που άνοιξε το δρόμο για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, στήθηκε το 1926 το Ηρώο του γλύπτη Γρηγόρη Ζευγώλη (1886-1950). Τοποθετήθηκε στην ανατολική είσοδο των Γιαννιτσών επί της Εγνατίας Οδού. Πρόκειται για μία τριαδική, πυραμιδοειδή σύνθεση από ορείχαλκο.

Στον Ομαδικό Τάφο είναι θαμμένοι οι εκτελεσθέντες Γιαννιτσιώτες στο χώρο του 1ου Δημοτικού Σχολείου της 14ης Σεπτεμβρίου 1944. Το μνημείο βρίσκεται στον κεντρικό τομέα των Γιαννιτσών πλησίον της Πλατείας Μάγγου. Αποτελείται από μία ανάγλυφη στήλη γυναικείας μορφής που θρηνεί, τοποθετημένη σε μαρμάρινη επιφάνεια με αετωματική απόληξη.