Το φυσικό ανάγλυφο της περιοχής χαρακτηρίζεται κατά κύριο λόγο ως πεδινό και δεν παρουσιάζει ιδιαίτερες διακυμάνσεις παρά μόνο στο βορειοδυτικό κομμάτι του Δήμου όπου το ανάγλυφο χαρακτηρίζεται ως ορεινό και ημιορεινό και αποτελεί το νότιο τμήμα του ορεινού όγκου του Πάϊκου και περιλαμβάνει δασικές εκτάσεις.
Οι οικισμοί είναι σχεδόν στο σύνολο τους πεδινοί και το 74,8% αποτελείται από γεωργική γη. Οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις είναι συμπαγείς και ενιαίες και διασπώνται μόνο από τους οικισμούς και τις συγκεντρώσεις μονάδων του δευτερογενούς τομέα.
Η γη υψηλής παραγωγικότητας μπορεί να χαρακτηριστεί το μεγαλύτερο ποσοστό της έκτασης εκτός του βόρειου - βορειοδυτικού τμήματος (ορεινές εκτάσεις). Το πεδινό τμήμα των εκτάσεων του Δήμου χαρακτηρίζεται στους γεωλογικούς χάρτες ως αποθέσεις αποξηραμένης λίμνης Γιαννιτσών (H.kl) και ως αποθέσεις πλημμύρας και προσχώσεις του ποταμού Αλιάκμονα (al) [γεωλογικός χάρτης ΙΓΜΕ φύλλο Αλεξάνδρεια].
Η περιοχή κατά τους προϊστορικού χρόνους καταλαμβανόταν από μετρίου βάθους νερά, ενώ στις παρυφές της υπήρχαν αβαθή ύδατα και έλη (θάλασσα ή λίμνη του Λουδία). Οι προσχώσεις των ποταμών της περιοχής είχαν ως αποτέλεσμα τη σταδιακή επίχωση των υδάτων.
Η τελική διαμόρφωση της περιοχής συντελέστηκε με ανθρώπινη παρέμβαση, ανάμεσα στο 1933 και 1936 οπόταν πραγματοποιήθηκε η αποστράγγιση της λίμνης με τη δημιουργία τεχνητού καναλιού και τη διευθέτηση του ποταμού Λουδία που διαμορφώνει τη σημερινή εικόνα της περιοχής του κάμπου των Γιαννιτσών. Από την αποξήρανση δημιουργήθηκε ένα πολύ σημαντικό τεχνικό έργο που αποτελείται από ένα εκτεταμένο αρδευτικό και στραγγιστικό δίκτυο.
